Od Natsuko - C.D Shirasu

Można powiedzieć, że ten dzień już od rana źle się zapowiadał. Obudziłam się z katarem i bólem gardła, zwaliłam się ze schodów i starłam kolana. A gdy przyszła pora na śniadanie? Oczywiście całe żarcie wybyło! Byłam wściekła, ubrałam się i poszłam na targ.
- Jeden chleb proszę. – Powiedziałam a właściwie warknęłam i spojrzałam ze wściekłością na sprzedawcę. Ten szybko podał mi nieco sflaczały bochenek ale jednocześnie jeden z lepszych na tym targu. Wręczyłam mu pieniądze i już miałam odejść gdy usłyszałam:
- Wracaj. Mój chleb trochę podrożał i chyba wiesz co to znaczy.
Cała czerwona podeszłam do stoiska i dołożyłam jeszcze kilka monet. Odwróciłam się na pięcie i wściekle tupiąc, poszłam w kierunku domu. Napaliłam w piecu i zjadłam śniadanie, jeżeli kilka kromek suchego chleba można uznać za posiłek. Może popołudniu wybiorę się na spacer do lasu? – Pomyślałam. Jest całkiem niezła pogoda. Przynajmniej tam nie będzie tylu ludzi co w mieście. Usiadłam w fotelu pod kocem, który dzisiaj był wyjątkowo szorstki, i poszłam z powrotem spać. Obudził mnie grzmot. Na zewnątrz rozszalała się burza. Na mojej twarzy pojawił się wielki grymas. Postanowiłam jednak pójść na ten spacer nie zależnie od pogody. Wyszłam na zewnątrz, nasunęłam kaptur i podreptałam w kierunku lasu. Kap, kap, kap. Deszcz. Jakoś dzisiaj bardzo działa mi na nerwy. Im bliżej byłam lasu tym burza słabła. Gdy znalazłam się na granicy drzew, z za chmur wyjrzało słońce. Zagłębiłam się w las, szłam, szłam i szłam. Właściwie bez celu. Było naprawdę spokojnie. Nikt nie gadał, nie żądał więcej pieniędzy. Po prostu idealnie. Do chwili.
- Ładna dzisiaj pogoda, nieprawdaż?
Podskoczyłam. Ktoś właśnie zeskoczył z drzewa i jakby nic zapytał się o pogodę. Odwróciłam się i wysyczałam:
- Ładną, idealną na rozmowę z tajemniczym nieznajomym, który zeskoczył z drzewa. – Spiorunowałam go spojrzeniem a ten odsunął się w tył.
- Co ty taka wściekła? Coś się stało? – Zapytał lekko podniesionym głosem.
- Tak. Dzisiejszy dzień się stał!- Krzyknęłam na cały głos. Zobaczyłam jego nieco przerażoną twarz. Pewnie uznał mnie za jakąś chorą psychicznie dziewczynę. Wyprostowałam się, wzięłam głęboki wdech i spokojnie, powoli powiedziałam:
- Słuchaj, przepraszam za wcześniej. Mam dzisiaj kiepski dzień, chciałam przejść się po lesie w ciszy bez nikogo innego ale napotkałam ciebie więc wściekłam się jeszcze bardziej. Wiem, zachowałam się jak małe rozwydrzone dziecko ale naprawdę nie chciałam.- Ładnie przeprosiłam, i wtedy zapadła niezręczna cisza. Spojrzałam się na nieznajomego a on na mnie.
- Aha, to może ja pójdę w soją stronę a ty w swoją stronę? – Powiedział zdezorientowany chłopak.
- Nie, nie. To trochę moja wina. Może przejdziemy się razem? Porozmawiamy na spokojnie. – Zaproponowałam.
- Możemy, tylko o czym?
- Nie wiem. Może o tym dlaczego siedziałeś na drzewie. – Powiedziałam niepewnie. – Tylko mam jeszcze pytanie. Jak masz na imię?
- Shirasu, a ty?
- Natsuko. – Uśmiechnęłam się porozumiewawczo. Spojrzeliśmy się na siebie jeszcze raz i poszliśmy w las. Z nów zaczęło kropić.
<Moje opowiadanie tyle wnosi>

Od Shirasu

Przyglądałem się pochodowi ludzi, wkraczających do wioski. Wszyscy mieli ten sam kolor włosów, ten sam kolor oczu, ten sam czarno-fioletowy strój. Jedni kuśtykali, inni trzymali się za zwisające bezwładnie ramiona, jeszcze inni krwawili. Ale krwią splamione były ubrania wszystkich, nawet tych, którzy nie odnieśli żadnych zauważalnych ran. Nie była to bowiem ich krew.
Wchodzili do wioski w milczeniu, z jednakowymi obojętnymi minami, niezależnie od tego w jakim stanie się znajdowali.
Przeczesywałem wzrokiem ten tłum składający się, z możnaby powiedzieć, jednakowych osobników w poszukiwaniu jednej twarzy. Dla innych pewnie wszyscy wyglądaliśmy tak samo, ale my doskonale się rozróżnialiśmy. Zresztą, kto nie rozpoznałby własnego brata...
Zmarszczyłem brwi, nie dostrzegając go nigdzie wśród przybyłych osób. Rozejrzałem się jeszcze raz, uważniej, ale w dalszym ciągu bez rezultatu. Ruszyłem w kierunku dowódcy grupy. Zatrzymałem go, kładąc dłoń na jego ramieniu.
- Kotarō? - zapytałem prosto z mostu. - Gdzie on jest?
Dowódca zmierzył mnie chłodnym spojrzeniem.
- O kim ty mówisz? W naszym klanie nie ma nikogo o takim imieniu.
Otworzyłem szerzej oczy, niedowierzając własnym uszom.
- Co? - zacisnąłem dłonie na ubraniu dowódcy przesiąkniętemu krwią. Nie wiedziałem, czy była to jego posoka. Nie miałem pewności. - Gdzie jest mój brat?
Mężczyzna strząsnął z siebie mój uścisk. Obdarzył mnie morderczym spojrzeniem.
- To imię jest plugawe. Nie wypowiadaj go więcej, to zabronione.
- Gdzie jest mój brat?! - powtórzyłem. W moim głosie, wbrew samemu mnie, pojawiła się nuta paniki. - Gdzie on jest?!
- Nie masz brata! - wysyczał. - Zapomnij.
- Kłamiesz... - zacisnąłem dłonie w pięści. - Co stało się z Kotarō?
- Sprzeciwiasz się rozkazowi? - głos dowódcy ociekał jadem. - Ostatni raz cię napominam. Dobrze przemyśl swoje postępowanie, Kitsune.
Nie słuchałem go. Słowa wypadające z jego ust nie docierały do mnie.
- Co mu zrobiliście? - zapytałem, zbliżając się ponownie do mężczyzny. Ogarniała mnie wściekłość.
- Odsuń się!
Błysnęło srebro, powietrze przeciął świst metalu. Ostrze katany zatrzymało się tuż obok mojej szyi.
- Znajduje swoje miejsce - warknął dowódca, a dwie pary ramion unieruchomiły mnie w miejscu.
~
Ze snu wyrwał mnie ptasi krzyk. Błyskawicznie uniosłem powieki, rozglądając się wokół z czujnością. Palce prawej dłoni odruchowo zacisnęły się na rękojeści wakizashi przytroczonego do pasa.
Rozluźniłem się, nie dostrzegając niczego niepokojącego. Wiatr poruszył moimi włosami, wyjątkowo nie podtrzymywanymi przez opaskę. Westchnąłem cicho. Siedziałem na potężnym, rozłożystym drzewie. Gdybym był normalnym człowiekiem spanie na takiej wysokości bez żadnego zabezpieczenia zpewne nie byłoby rozsądne.
- Sen, huh? - mruknąłem do siebie, przeczesując palcami białe pasma włosów. - Już tyle czasu minęło... Ale znajdę cię, bracie. Przysięgam.
Zacisnąłem z determinacją dłoń.
W tej samej chwili usłyszałem kroki na dole, pod drzewem, na którym siedziałem. Zaciekawiony zeskoczyłem z gałęzi, lądując miękko na trawie, tuż za plecami przybysza.
- Ładna dziś pogoda, nieprawdaż? - zwróciłem się do niego najzwyczajniej, prostując się do pozycji pionowej.

<A więc, kto chętny do kontemplowania na temat pogody? xD>

Nowa Postać

|| X || X || X ||

ADRES E-MAIL: vesunna4@gmail.com

LOGIN:Exorcistka
PUNKTY: 0

♦♦♦

IMIĘ & NAZWISKO: Shirasu Matsumoto

PSEUDONIM:  Shiro, Kitsune

PŁEĆ: Mężczyzna

WIEK: 21 lat

WZROST:  175 cm

APARYCJA:  Wygląd Shirasu jest typowy dla jego klanu. Ma on bowiem charakterystyczne, śnieżnobiałe, falujące włosy, które sięgają mu do ramion oraz fioletowe tęczówki. Właśnie ze względu na długość włosów często nosi opaskę, powstrzymujące je przed opadaniem na oczy.
Pomimo tego, że jego ciało może wydawać się dość niepozorne (jest szczupły oraz niezbyt wysoki), tak naprawdę jest wyćwiczone i ładnie umięśnione. Shirasu zazwyczaj dobiera sobie ubrania w barwach czerni i bieli, z fioletowymi elementami. To kolejna typowa cecha dla klanu, z którego pochodzi. Dodatkowo, ubrania te skrywają skomplikowany tatuaż pokrywający jego plecy. Ale jego konkretny wygląd niech na razie zostanie tajemnicą...

OSOBOWOŚĆ: Shirasu jest zazwyczaj uprzejmy dla innych. Nie mówi wiele, a przynajmniej nie przy każdym. Woli słuchać niż samemu się odzywać. Szczególnie rzadko rozwodzi się na temat własnej osoby czy też swojej rodziny. Roztacza wokół siebie pewną aurę tajemniczości. Bywa bardzo przebiegły. Cechuje go również niezwykła lojalność, wpajana mu od dziecka. Byłby w stanie poświęcić swoje zdrowie bądź życie dla dobra wybranych osób. I choć może wydawać się całkiem otwarty na nowe znajomości, to tak naprawdę ciężko jest się do niego zbliżyć.

HISTORIA:  Młody Matsumoto urodził się w ukrytej głęboko w górach wiosce, w klanie tajemniczych wojowników. Od dziecka był poddawany surowemu wychowaniu oraz ciężkim treningom. Wpajano mu do głowy podstawowe, najwyżej cenione w klanie wartości - lojalność, oddanie, posłuszeństwo, wolę walki oraz odwagę. Był poddawany wielu próbom, sprawdzającym, czy rozumie ich znaczenie. Na przykładzie własnych rówieśników widział, że słabi nie mają prawa do życia.
Jego klan był okrutny, a on dobrze o tym wiedział. Ale prawo klanu, to rzecz święta. Przynajmniej tak myślał dopóki podczas jednej z owianych tajemnicą misji, nie zaginął jego brat bliźniak. Klan nie wszczął poszukiwań. Po Kotarō wszelki słuch zaginął. Zapomniano o nim. Tak po prostu.
Wtedy Shirasu po raz pierwszy zwątpił w słuszność systemu, zasad i norm, zgodnie z którymi tak długo żył. Postanowił opuścić rodzinną wioskę i spróbować odnaleźć brata. Jednak los postanowił poprowadzić go okrężną drogą i tak oto trafił do Klanu Ognistego Miecza.

STATUS SPOŁECZNY:Szary Obywatel

KREWNI:

• Brat bliźniak - Kotarō Matsumoto

W ZWIĄZKU Z: ---

SYMPATIA: ---

EX: ---
ORIENTACJA:Heteroseksualizm

CIEKAWOSTKI:

• Uwielbia słodkie jedzenie
• Jest bardzo dobrym obserwatorem
• Przez swój spryt i przebiegłość Shirasu w swojej rodzinnej wiosce nazywany był "Kitsune" (jap. "lis"). Pseudonim podłapali jednak również inni jego znajomi

GŁOS: X

♦♦♦

OGIEŃ:Fioletowy

ARTEFAKT: ---
BROŃ:  Wakizashi oraz kunai
PARTNERZY: ---

♦♦♦

Nowa Postać

 || X || X || X || X ||

ADRES E-MAIL: alicjasesek02@gmail.com

LOGIN: asesek
PUNKTY: 0

♦♦♦

IMIĘ & NAZWISKO: Natsuko Eto

PSEUDONIM: W skrócie Nat lub Władająca

PŁEĆ:Kobieta

WIEK: 16 lat

WZROST:  170 cm

APARYCJA: Natsuko jest dziewczyną o anorektycznej budowie ciała. Zdecydowanie nie wygląda na siedemnastolatkę. Ma duże,  zielone oczy z długimi rzęsami oraz mały zadarty nosek, którego szczerze nienawidzi.  Na czoło opada krótka, zmierzwiona grzywka. Swoje włosy w kolorze siana zawsze wiąże w dwa kucyki sięgające do ramion. Ubiera się w czerwoną, kraciastą spódnice, koszule, sweter i płaszcz z dużymi mankietami sięgający do kolan. Na ręce zakłada swoje ulubione białe rękawiczki.

OSOBOWOŚĆ: Natsuko ma naprawdę zmienny charakter. Można powiedzieć, że jest wesoła, poważna, ponura, szalona. Wszystko w jednym, nieprawdaż? W życiu spotkało ją wiele nieszczęść ale Nat próbuje utrzymać się na powierzchni. Na co dzień przywdziewa szczęśliwą maskę. Dla przyjaciół jest miła i przyjemna, zachowuje się swobodnie. Biega wesoło, uśmiecha się i śmieje. Olewa wszystkie złe wiadomości, stara się o nich nie myśleć. W towarzystwie osób starszych lub bogatszych zachowuje się kulturalnie i spokojnie. Sprawia wrażenie dobrze ułożonej dziewczyny, bez marzeń, bez emocji. Wyraz jej twarzy nie przywodzi na myśl żadnych uczuć. Po prostu nic. Gdy jest sama zdejmuje swoją maskę i w samotności rozmyśla nad swoim życiem. Jest bardzo wrażliwa, każde wydarzenie przeżywa na swój sposób. Czasami zamyka się w sobie, czasami szuka pocieszenia u swoich przyjaciół. Zazwyczaj jest jednak lekko uśmiechnięta a w jej oczach widać błysk szczęścia. Stara się dostrzec promyk nadziei dla niej samej, tak by mogła przetrwać w tym smutnym świecie jeszcze trochę. Nie można powiedzieć, że jest tchórzem. Po prostu do wszystkiego stara się podejść na spokojnie, powoli i dokładnie. Gdy walczy wychodzi z niej diabeł. Jest agresywna, porywcza i po trupach prze na przód. Automatycznie podejmuje decyzje nie bacząc na ich skutki. Rani przeciwników, zabija, nie okazuje żadnych uczuć. A potem, gdy walka się kończy, znów zamienia się w normalną dziewczynę. Nie okazuje uczuć ale w jej sercu znów toczy się walka między nią samą a jej ciemną stroną. I tak bez przerwy. Nat wie, że kiedyś przestanie się uśmiechać i będzie to dla niej koniec. Pochłonie ją ciemność i śmierć. Wszystko się skończy.

HISTORIA:  Historia Natsuko? Nic ciekawego czy emocjonującego. Urodziła i wychowała się w Kioto. Należała do rodziny handlarzy. Jej ojciec często wyruszał do innych miast by sprzedać swój towar. Gdy  Nat miała piętnaście lat, jej rodzice wspólnie pojechali do miasta znajdującego się naprawdę daleko od Kioto. Mieli wrócić po miesiącu. Natsuko i jej brat zostali sami. Minął miesiąc, dwa, trzy a rodzice nadal nie wracali.  Rodzeństwo nie rozumiało dlaczego tak się dzieje. Nat odkryła swój płomień, nauczyła się gotować a nawet stać na głowie. Miała przecież mnóstwo czasu. Jej brat dorósł i postanowił odnaleźć rodziców. Nie ważne ile Natsuko mu tłumaczyła, że pewnie już nie żyją, Kunihiko i tak odszedł. Mówił, że niedługo wróci i wszystko wróci do normy. Minęło pół roku a brat Natsuko nie wrócił. Historia lubi się powtarzać. Kilka miesięcy później Nat została zwerbowana do Klanu Ognistego Miecza i to właściwie koniec. Podczas swojego ekscytującego życia spotkało ją wiele nie przyjemnych rzeczy ale woli o tym nie mówić.

STATUS SPOŁECZNY:Szary Obywatel

KREWNI:

• Ojciec - Reiji Eto
• Matka - Nanako Eto
• Brat - Kunihiko Eto

W ZWIĄZKU Z:  Nikim, bliższe kontakty też są złe

SYMPATIA:  Nie, nie, po prostu nie

EX: Był taki ktoś ale Nat się rozmyśliła.
ORIENTACJA:  Heteroseksualizm

CIEKAWOSTKI:

•  Ulubioną porą roku Nat, jest zima ponieważ dziewczyna ma alergie na wszelkiego rodzaju trawy i pyłki.
• Natsuko często narzeka na bolące stopy ponieważ nie nosi skarpet. 
• Lubi słuchać muzyki innych osób chociaż jest świadoma, że słoń jej na ucho nadepnął. 
• Nie lubi podróżować „pojazdami”. Gdy wsiada na konia lub wóz od razu robi jej się niedobrze.
• Boi się żab. Jej zdaniem są złe.

GŁOS: X

♦♦♦

OGIEŃ:Ciemno Zielony

ARTEFAKT: ---
BROŃ:  Kosa
PARTNERZY: ---

♦♦♦

Nowa Postać

  

|| X || X ||

ADRES E-MAIL: darkdreamerxv@gmail.com

LOGIN: Kaya213
PUNKTY: 0

♦♦♦

IMIĘ & NAZWISKO: Zacharie Quentin

PSEUDONIM: Amigo, Zach

PŁEĆ: Mężczyzna

WIEK: 18 lat

WZROST:  181 cm

APARYCJA: Dosyć wysoki brunet o smukłej, lekkiej ale wytrzymałej budowie. Jego ciało jest gibkie i sprężyste, co umożliwia mu wykonywanie wysokich skoków i sprawne przemieszczanie się między budynkami. Zazwyczaj ubrany w swoją ulubioną, białą bluzę z przydługawymi rękawami i wysokim kołnierzem, zakrywającym prawie całą szyję. Własnoręcznie przyszył do niej naszywkę z rubinowym sercem, ponieważ wydawała mu się zbyt pusta. Ubiera do niej czarne rurki z parą czerwonych trampek i zawsze stara się, aby miały intensywny, szkarłatny kolor. Posiada piękne, grafitowe oczy o głębokim, przeszywającym spojrzeniu: w jego przypadku naprawde są one zwierciadłem duszy - bardzo łatwo można wyczytać z nich emocje chłopaka. Intensywność ich barwy zmienia się w zależności od nastroju: czasami świecą się jak najprawdziwsze srebro. Czarne włosy pozostawia w artystycznym nieładzie - uważa, że w pełni odzwierciedlają istny chaos jaki panuje w jego głowie. Zawsze nosi maskę zakrywającą wszystko prócz oczu i pełnych, malinowych ust, których uśmiech potrafi oczarować każdego. Quentin wygląda bardzo niedojrzale jak na swój wiek, posiada urodę małego, słodkiego chłopca, ale wbrew pozorom cechuje go wysoka inteligencja.

OSOBOWOŚĆ: Zacharie to nieprzewidywalny, tajemniczy chłopak o usposobieniu podstępnego lisa. Nigdy nie wiesz czy jego wykrzywione w szaleńczym uśmiechu usta zwiastują coś niedobrego czy jest to po prostu przyczyna dobrego humoru. Ma temperament zdziczałego kota: mruczy, gdy jest mu dobrze i gryzie kiedy ktoś zalezie mu za skórę. Potrafi pokazać pazurki oraz być niezwykle natrętnym. Chodzi własnymi ścieżkami, optymistyczny indywidualista z krwi i kości. Ceni sobie niezależność jak i towarzystwo oraz wsparcie znajomych, lecz z chwilą próby zacieśnienia z kimś relacji z niewyjaśnionych przyczyn traci pewność siebie i wycofuje się. Ma specyficzne poczucie humoru, czerpie radość z rzeczy pozornie błahych oraz normalnych dla reszty ludzi. Gdy ma gorszy dzień bądź coś lub ktoś wyprowadzi go z równowagi, staje się chłodny i zdystansowany. Ciężko go zdenerwować, na ogół pozornie wyciszony najwięcej do powiedzenia ma wtedy, gdy wszyscy inni milkną z powodu poważnej sytuacji. Nie interesują go ograniczające wszystkich zasady: lubi je łamać, bo wtedy dopiero odczuwa prawdziwą satysfakcję z dokonanego czynu. Działa pod wpływem impulsu, jeżeli uważa, że postępuje słusznie, ignoruje wszelkie oburzenia ze strony znajomych. Zwykł zwracać się w języku francuskim do osób, które szczególnie lubi, nie przejmując się tym czy rozmówca zrozumiał jego słowa. Wybacza, ale nie zapomina wyrządzonych mu krzywd - z tego też powodu stara się unikać tematów związanych ze swoją przeszłością. Nie jest typem psychola - panuje nad swoim szaleństwem i nigdy nie pozwala mu przejąć nad sobą kontroli.

HISTORIA:  Zacharie nie zna swoich prawdziwych rodziców - wychowała go rodzina zastępcza, którą zwykł nazywać wujcostwem. Urodził się w Kioto nieopodal głównych siedzib miasta, lecz tak naprawde nie ma żadnego pojęcia o swoim pochodzeniu. Jako małe dziecko od zawsze przygarniał i przynosił do domu bezpańskie zwierzęta, aby móc się nimi opiekować. Kiedyś przypałętał się biały kocur, który przez wiele lat był jego najlepszym przyjacielem. Nigdy zbytnio nie angażował się w kontakty międzyludzkie - mimo to nie jest typem aspołecznego dzikusa. Kiedy miał 16 lat napadła go grupa pochodząca od rządu Cesarza i brutalnie pobiła. Cudem uszedł z życiem: był wtedy nieprzytomny przez tydzień, a gdy się obudził, nie potrafił spojrzeć na swoje odbicie w lustrze. Wiele ran ciętych nożem pozostawiło liczne blizny na jego twarzy, dlatego  postanowił sprawić sobie coś, co owe "pamiątki" skutecznie zakryje. Zaraz po tym wydarzeniu coś się w nim zmieniło, lecz nie umiał poprawnie określić co. W tym celu opuścił rodzinne strony, żeby znaleźć odpowiedź na nurtujące go pytania. Odkrył swoją umiejętność bardzo wcześnie i nauczył się ją szybko i sprawnie wykorzystywać. Zawsze stał gdzieś pomiędzy dobrą a złą stroną mocy - postanowił przyłączyć się do jakiejś grupy, aby wreszcie pomimo niesprawiedliwości ludzi swego władcy dalej pozostać mu wiernym, ale jednocześnie odnaleźć i dokonać zemsty na tych, którzy przysporzyli mu tyle cierpienia.

STATUS SPOŁECZNY:Szary Obywatel

KREWNI:

• Melania Ventura - matka zastępcza
• Louis Ventura - ojciec zastępczy
• Diego Ventura - przybrany, starszy brat

W ZWIĄZKU Z: ---

SYMPATIA: ---

EX:

ORIENTACJA: Biseksualizm

CIEKAWOSTKI:

•  uwielbia koty, ma białego kocura o imieniu Pablo, z którym często rozmawia
•  zawsze nosi przy sobie pełno skradzionych pieniędzy i bez przerwy je gubi
•  jest oburęczny
•  nie znosi pokazywać swojej twarzy, wręcz się jej wstydzi: gdy ktoś zaczyna zadawać pytania dotyczące jej ukazania, Zach momentalnie wpada w szał

GŁOS: X

♦♦♦

OGIEŃ: Szary

ARTEFAKT: ---
BROŃ: ---
PARTNERZY: ---

♦♦♦

Nowa Postać

 || X || X || X || X ||

ADRES E-MAIL: xxtavvee@gmail.com

LOGIN: xxtavve
PUNKTY: 2000

♦♦♦

IMIĘ & NAZWISKO: Kaoru Hayato

PSEUDONIM: Z powodu jego statusu społecznego większość ludzi mówi do niego po nazwisku. Niektórzy po prostu nie znają jego imienia, innym zaś nie wypada go zdrabniać.

PŁEĆ: Mężczyzna

WIEK: 20 lat

WZROST: 189 cm

APARYCJA: Kaoru to mężczyzna o specyficznym wyglądzie. Specyficznym jeżeli porównujemy go do zwykłych, szarych obywateli. Jako posiadacz Iro no hi jest to całkowicie normalny syndrom.  A więc mierzy on 189, czyli można już go zaliczyć do ludzi wysokich. Więcej mu chyba nie potrzeba, a on sam nigdy nie miał jakichś konkretnych kompleksów.  Jego cera jest bardzo blada, w sumie to nawet można powiedzieć że jest to ciemniejszy odcień bieli.  To co jest specyficzne w jego wyglądzie to fakt, iż jego długie, sięgające do końca szyi włosy jak i jego skośne oczy są tego samego koloru. Błękitne jak niebo tęczówki jak i kosmyki jego włosów przyczyniły się również do rodzaju jego ognia, który również ma ten sam kolor.

OSOBOWOŚĆ:Osobowość Hayato nie można jednoznacznie określić. Jest on bardzo spokojnym chłopakiem, jednak to nie znaczy że jest głupi. Większość swojego życia spędził na kształceniu się przez co teraz za nim cokolwiek zrobi dwa razy nad tym się zastanowi. Niektórzy uważają go za „strasznego”. Między innymi z tego powodu, że on nie cacka się i nie mija z prawdą. Mówi wszystko wprost tak jak by chciał by ktoś to zrozumiał. Oczywiście nie chodzi mi tutaj o celowe ranienie psychiczne. Tego nie umie robić, zwłaszcza osobą, które szanuje i ceni. Nigdy jednak nie przywiązuje się zbyt szybko. Zanim komuś zaufa jest w stanie sprawdzić go pod każdym względem, czy mu się to podoba czy nie. Twierdzi, że osoba, która chce za nim podążać musi być bezwzględnie posłuszna jego rozkazom. Bywa też tak, że kompletnie wyłącza się z słuchania kogokolwiek. Zamyka się w takim własnym, odrębnym świecie i lepiej go wtedy nie ruszać. Jest drażliwy, i nawet jeśli po nim nie widać że się denerwuje, to jednak… uważaj byś nie obudził się ze sztyletem przypartym do krtani. Lepiej go nie prowokować, bo on nie ma czegoś takiego jak „hamulce”. Jeżeli chodzi o swoją rodzinę – nienawidzi, gdy ktoś krzywdzi osoby dla niego ważne. Jest w tedy cholernie poważny i jest w stanie zrobić wszystko by tylko kogoś uratować. Ponadto jego twarz bardzo rzadko okazuje emocje. Więcej jest w nim niż na zewnątrz i niestety nie da się z niego wyczytać w jakim nastroju obecnie się znajduje. Nie jest narwany, i raczej nie robi nic z biegu.

HISTORIA: Kaoru jak i jego młodsza Siostra Shiki urodzili się w Kioto jako pełnoprawni szlachcice z dworu cesarskiego.  Kaoru miał jeszcze brata bliźniaka, jednak jego matce powiedzieli, iż zmarł zaraz po urodzeniu i nie dali go nawet jej obejrzeć. Tak więc nigdy go nie znał. Jego ojciec jest jednym z doradców cesarza, oraz dość ważnym urzędnikiem, przez co rodzeństwo zawsze było wysoko stawiane. Przez pierwsze lata swojego dzieciństwa uczyli się manier na dworze cesarskim jak i dotrzymywali kroku następcom. Syn jak i dwie córki cesarza byli bardzo związaniu z obojgiem.  Wręcz za bardzo. W wieku 12 lat Kaoru otrzymał od samego cesarza propozycję.  Mógł zostać jednym z następców i poślubić jedną z jego córek. Oczywiście bardziej na rękę było mu wydanie za mąż najstarszej, jednak, że miał świadomość, iż Kaoru nie chce brać za żonę kobiety starszej od niego.  Asami oraz Hajime byli z syna bardzo dumni, i spodziewali się dojrzałej decyzji jednak on… postanowił odmówić. Nie spodobało się to jego rodzinie. Tym bardziej ojcu, który nie mógł tego zaakceptować, że jego syn odmówił propozycje Cesarza. Sam cesarz jednak zrozumiał młodego jeszcze w tamtym czasie dzieciaka i uszanował to. Ojciec zaś postanowił, że jego dzieci po ukończeniu 18 roku życia przestaną żyć na dworze, oraz w łasce cesarza i sami wejdą w dorosłe życie. Nie było to zemstą czy tym bardziej pozbyciem się jego dwójki kochanych dzieci. Chciał by, życie nauczyło ich rozważnego podejmowania decyzji  tym samym odpowiadania za siebie. Tak też rodzeństwo opuściło dwór gdy tylko młodsza siostra Kaoru skończyła 18 lat. Musiał na nią rok czekać. Był tak do niej przywiązany, że nie mógł zostawić jej samej. Wybrali własną ścieżkę w Klanie Miecza. Skoro ojciec nie pozwala im bronić cesarza na samym dworze, zrobią to i bez jego wiedzy, po za tymi grubymi murami.

STATUS SPOŁECZNY: Szlachcic

KREWNI:

•  Ojciec ~ Hajime Hayato 
• Matka ~ Asami  Hayato
• Siostra ~ Shiki Hayato
• Brat Bliźniak ~ Ichiru Hayato

W ZWIĄZKU Z: ---

SYMPATIA: ---

EX: Należy do ludzi, którzy większą uwagę poświęcają swoim krewnym, niż drugiej połówce.

ORIENTACJA: Heteroseksualizm

CIEKAWOSTKI: 

• Nie ma żadnych poważniejszych chorób, jednak jest kiepskiego zdrowia i zazwyczaj większość czasu przesiaduje w swojej rezydencji
• Uwielbia słuchać czyjegoś śpiewu lub gry na pianinie. Jest w stanie się wtedy odprężyć, a wszystkie złe myśli go opuszczają.

GŁOS: X

♦♦♦

OGIEŃ: Niebieski

ARTEFAKT: Aiha
BROŃ: Katana
PARTNERZY: Jak na razie nie znalazł nikogo, kto chciałby za nim podążyć i dotrzymać mu kroku. 

♦♦♦

Otwarcie Bloga

Z racji tego, że nie za bardzo wiem jak zacząć takie posty: nie będę się tutaj jakoś super rozwodzić ^^. Jest to blog troszeczkę wzorowany na Anime K Projekt, jednak fabuła jest z nim kompletnie nie związana. Jedynie umiejętności naszych postaci. Mam zaszczyt bardzo serdecznie zaprosić wszystkich miłośników Anime, jak i delikatnego dreszczyku emocji, którego (jak mam nadzieje) tutaj doznacie.

Tak więc blog uroczyście uważam za OTWARTY 

~Tavv